کسبه ی جزء یا پیشه ور نبودن
تاجر در لغت به معنی بازرگان و هر کس است که به داد و ستد و خرید و فروش کالایی می پردازد.در حقوق تجارت و به موجب ماده ی یک قانون تجارت،تاجر کسی است که شغل معمولی خود را معاملات تجاری قرار دهد.
ثبت شرکت
بموجب حکم شماره ی 1526-26/9/11 رای دیوان عالی کشور،کسبه ی جزء ،مشمول تعریف مذکور در قانون تجارت هستند و قانوناَ تاجر محسوب می شوند.اما چون برخی از این افراد بعضاَ دارای سواد نبوده و تجارت آنان محدود می باشد،لذا از الزامات مقرر برای تجار معاف می باشد.به عنوان مثال ماده 16 قانون تجارت کسبه ی جزء را از ثبت اسم خود در دفتر تجارتی معاف ساخته است و یا به موجب ماده 6 قانون تجارت تمام تجار به استثنای کسبه ی جزء باید دفاتر روزنامه،دفتر کل،دفتر دارایی و دفتر کپیه و یا دفاتر دیگری را که وزارت عدلیه به موجب نظامنامه قایم مقام این دفاتر قرار می دهد داشته باشد.
کسبه ی جزء اصطلاحی است که قانون تجارت در مورد کسانی که به کسب و کار و حرفه معین اشتغال داشته و در عرف تجارتی،تاجر نامیده نمی شوند،به کار برده و آن ها را از الزامات و تکالیفی که برای تاجر مقرر نموده،معاف کرده است.
ماده 19 قانون تجارت تشخیص کسبه جزء را موکول به مقررات تقاضانامه ای نموده است که وزارت عدلیه باید تهیه نماید.کسبه جزء که در نظامنامه 7044 -15/3/1311 مشخص شده است مدت ها است که ارزش علمی خود را از دست داده و متروک شده است.البته این نظامنامه با تصویب ماده واحده شماره 16606 -8/12/1380 لغو گردید.این ماده واحده بیان داشته که افراد حقیقی ذیل که از مصادیق اشخاص مذکور در ماده 96 قانون مالیات های مستقیم نباشند با دارا بودن شرایط ذیل کسبه ی جزء محسوب می شوند:
1-کسبه،پیشه وران تولیدکنندگان و نظایر آن ها که میزان فروش سالانه آنان از مبلغ یکصد میلیون ریال تجاوز نکند.
2-ارائه دهندگان خدمات در هر زمینه ای که مبلغ دریافتی آن ها در قبال خدمات ارائه شده در سال از مبلغ پنجاه میلیون ریال تجاوز نکند.
مطابق آیین نامه ی دادگستری مصوب 5/3/1311 کسبه ی جزء بر مبنای عایدی سالانه شان مشخص شده اند اما با توجه به تنزل ارزش پول این این ملاک درست نیست.با توجه به این مطلب قانون مالیات بر درآمد 16/1/1335 کسبه ی جزء را بدون در نظر گرفتن عایدی به تفصیل بیان می کند.
https://danasabt.ir/2020/12/29/brand-registration-and-the-benefits-of-having-a-brand/
ثبت شرکت های کسبه ی جزء
همان طور که گفتیم،کسبه ی جزء که در ماده ی ششم قانون تجارت و ماده 19 قانون تجارت بیان شده نیز تاجر محسوب می شوند هر چند از داشتن دفاتر تجاری معاف هستند.
شرکت های کسبه ی جزء وفق ماده ی 34 الحاقی مورخ 20/4/1313 به آیین نامه اجرایی ثبت شرکت های تجاری می توانند موضوع همکاری خود را بعنوان قرارداد بین دو یا چند نفر در دفاتر اسناد رسمی کشور ثبت نمایند.از طرفی فعالیت تجارتی کسبه جز نظیر مغازه ها،دکاکین و امور خدماتی و تاسیساتی تابع ضوابط و مقررات قانون نظام امور صنفی است که به عنوان فعالیت های زیر مجموعه وزارت بازرگانی،صنعت و معدن تعریف شده اند.مضافاَ این که ارتباط آن ها با اقشار جامعه و تردد عمومی افراد به محل ارائه این نوع فعالیت ها،ضرورت نظارت بر عملکرد اجتماعی(غیر تجارتی) آن ها را الزامی ساخته است.از اینرو فعالیت های کسبه ی جزء مستلزم ثبت در دفاتر امور صنفی محل فعالیت (ادارات بازرگانی) و کسب مجوز از ادارات اماکن محل فعالیت(نیروی انتظامی) است.
کسبه ی جزء یا پیشه ور نبودن
تاجر در لغت به معنی بازرگان و هر کس است که به داد و ستد و خرید و فروش کالایی می پردازد.در حقوق تجارت و به موجب ماده ی یک قانون تجارت،تاجر کسی است که شغل معمولی خود را معاملات تجاری قرار دهد.
ثبت شرکت
بموجب حکم شماره ی 1526-26/9/11 رای دیوان عالی کشور،کسبه ی جزء ،مشمول تعریف مذکور در قانون تجارت هستند و قانوناَ تاجر محسوب می شوند.اما چون برخی از این افراد بعضاَ دارای سواد نبوده و تجارت آنان محدود می باشد،لذا از الزامات مقرر برای تجار معاف می باشد.به عنوان مثال ماده 16 قانون تجارت کسبه ی جزء را از ثبت اسم خود در دفتر تجارتی معاف ساخته است و یا به موجب ماده 6 قانون تجارت تمام تجار به استثنای کسبه ی جزء باید دفاتر روزنامه،دفتر کل،دفتر دارایی و دفتر کپیه و یا دفاتر دیگری را که وزارت عدلیه به موجب نظامنامه قایم مقام این دفاتر قرار می دهد داشته باشد.
کسبه ی جزء اصطلاحی است که قانون تجارت در مورد کسانی که به کسب و کار و حرفه معین اشتغال داشته و در عرف تجارتی،تاجر نامیده نمی شوند،به کار برده و آن ها را از الزامات و تکالیفی که برای تاجر مقرر نموده،معاف کرده است.
ماده 19 قانون تجارت تشخیص کسبه جزء را موکول به مقررات تقاضانامه ای نموده است که وزارت عدلیه باید تهیه نماید.کسبه جزء که در نظامنامه 7044 -15/3/1311 مشخص شده است مدت ها است که ارزش علمی خود را از دست داده و متروک شده است.البته این نظامنامه با تصویب ماده واحده شماره 16606 -8/12/1380 لغو گردید.این ماده واحده بیان داشته که افراد حقیقی ذیل که از مصادیق اشخاص مذکور در ماده 96 قانون مالیات های مستقیم نباشند با دارا بودن شرایط ذیل کسبه ی جزء محسوب می شوند:
1-کسبه،پیشه وران تولیدکنندگان و نظایر آن ها که میزان فروش سالانه آنان از مبلغ یکصد میلیون ریال تجاوز نکند.
2-ارائه دهندگان خدمات در هر زمینه ای که مبلغ دریافتی آن ها در قبال خدمات ارائه شده در سال از مبلغ پنجاه میلیون ریال تجاوز نکند.
مطابق آیین نامه ی دادگستری مصوب 5/3/1311 کسبه ی جزء بر مبنای عایدی سالانه شان مشخص شده اند اما با توجه به تنزل ارزش پول این این ملاک درست نیست.با توجه به این مطلب قانون مالیات بر درآمد 16/1/1335 کسبه ی جزء را بدون در نظر گرفتن عایدی به تفصیل بیان می کند.
https://danasabt.ir/2020/12/29/brand-registration-and-the-benefits-of-having-a-brand/
ثبت شرکت های کسبه ی جزء
همان طور که گفتیم،کسبه ی جزء که در ماده ی ششم قانون تجارت و ماده 19 قانون تجارت بیان شده نیز تاجر محسوب می شوند هر چند از داشتن دفاتر تجاری معاف هستند.
شرکت های کسبه ی جزء وفق ماده ی 34 الحاقی مورخ 20/4/1313 به آیین نامه اجرایی ثبت شرکت های تجاری می توانند موضوع همکاری خود را بعنوان قرارداد بین دو یا چند نفر در دفاتر اسناد رسمی کشور ثبت نمایند.از طرفی فعالیت تجارتی کسبه جز نظیر مغازه ها،دکاکین و امور خدماتی و تاسیساتی تابع ضوابط و مقررات قانون نظام امور صنفی است که به عنوان فعالیت های زیر مجموعه وزارت بازرگانی،صنعت و معدن تعریف شده اند.مضافاَ این که ارتباط آن ها با اقشار جامعه و تردد عمومی افراد به محل ارائه این نوع فعالیت ها،ضرورت نظارت بر عملکرد اجتماعی(غیر تجارتی) آن ها را الزامی ساخته است.از اینرو فعالیت های کسبه ی جزء مستلزم ثبت در دفاتر امور صنفی محل فعالیت (ادارات بازرگانی) و کسب مجوز از ادارات اماکن محل فعالیت(نیروی انتظامی) است.
آثار ثبت اختراع